Aapjes & Engeltjes

De boot vanuit het eiland Koh Tao terug naar het vasteland. We komen aan bij onze pier en willen naar het geboekte hotel gaan. Om even na te vragen hoe we moeten lopen blijken we wel heel ver door te moeten lopen: 200km. Ja hoor, plannen wij ook eens iets, nja we wisten het eigenlijk al: plannen doe je niet in Thailand. Uiteindelijk liepen we 30 meter naar links en zijn daar op een geweldig verlaten strand gepolft: eten aan het water, chillen, zwemmen, je kent het wel, de alledaagse bezigheden. Met de bus in het stradje Chumporn aangekomen. Je wordt hier leterlijk gek van mensen die roepen: Where you go??? Liz riep voor de grap: To Africa! We hebben het geweten; iedere keer wanneer we langliepen: Miss Africa! We go we go?? 's Avonds in de heerlijke 3e klas trein tussen de locals met 2 uur vertraging in Prachuap Khiri Khan aangekomen.

De dag erna: Genietend van ons yoghurtje liepen we door het stadje, totdat een aap het yoghurtje wegkaapte... De apeninvasie hield hier niet op:er was bovenop een berg een heel mooie tempel en een prachtig uitzicht van de zee en het stadje. 400 trappen gingen we omhoog en overal bevonden zich brutale apen. Op een onbewaakt moment waar we foto's aan het maken waren hadden 2 apen onze tas met al onze spullen gejat. We hoefden maarbij ze in de buurt te komen en ze lieten hun vlijmscherpe tandjes zien. We wisten echt niet wat we moesten doen en het gat in de tas werd steeds groter. Wanneer wij tegen de apen in zouden zijn gegaan zouden al hun apenvriendjes zich op ons storten. Dit was dan ook niet goed afgelopen zonder onze engel: een hond. De hele weg naar boven had hij ons begeleid en waren we vriendjes geworden. We bevolen hem de apen weg te jagen en toen hebben we snel de tas gepakt en naar beneden gerend. Het enige wat ze gestolen hebben is het hoesje van de fotocamera waar ook het kabeltje in zat (vandaar helaas geen foto's bij deze blog) en een regenponcho die ze uit de tas hebben geknaagd. Maar de dag was nog niet afgelopen. We vonden het wel tof om bij de grens van Myanmar/Birma te komen dat 20km verderop lag. We huurden weer een scooter en halverwege in de middle of nowhere voelden we dat we een platte band hadden: kak! De man van het hostel begreep ons niet aan de telefoon, er kwam niemand voorbij en we stonden in een plensbui. Kortom: vrij hopeloos. Totdat onze volgende engel langskwam. Een meisje uit het dorpje verderop bleek grag toeristen te helpen en ze kon ons in goed Engels uitleggen dat er 200 meter een scootermaker zat. Wij mochten op haar scooter en zij slibberde op de onze met 80km/u vooruit. Zo snel dat Daan haar niet kon bijhouden. Liz begon al met berekeningen en we hadden maar 3000 (75euro) baht bij ons. Na de reparatie met nieuwe binnenband moesten we 100 baht betalen (2,50euro). Poeh, onze portemonnee kon weer adem halen. Het engeltje nodigde ons bij haar thuis uit waar haar nichtjes en neefjes waren, ze liet ons dingen van haar werk zien en zijn daarna nog samen iets gaan eten. Wat een superlieve vrouw en wat een geluk dat we haar ontmoet hebben. Onze facebookvriendenlijst bulk inmiddels uit van de Thai.

Even met de scooter weg waar we weer een privestrandje vonden. 's Morgens schijnt hier volop de zon en in de middag valt meestal een flinke regenbui. Bakkend in de zon en zwemmend in een rustig watertje zagen we de regenbui al hangen. Zalig dachten we: een natuurlijke douche om het zeewater af te spoelen! De regen ging maar door en maar door maar we hadden ondertussen ook erg honger gekregen. Daan trok de scooter uit de modder en in onze bikini + helm slipte we naar het dichtbijzijnste dorpje waar we overal werden negekeken en nagejoeld en werd voor ons geapplaudiseerd. In Thailand spoel je de wc door met emmers water die je met een bak uit de kraan moet halen. Met deze zelfde bak gingen we bij elkaar het zand en de modder van ons afdouchen. Eindelijk een bord rijst.

De dag erna zette we onze reis voort naar Phetchaburi. Ook hier hielp iedereen ons zo lief en kregen we een gratis lift naar het Guesthouse. Na het toeristische zuiden zijn we zo blij weer noordelijker te zijn. We komen weer op plekken waar niet de meerderheid toerist is maar waar we weer kunnen aanschuiven an het Thaise leven. Dit houdt wel in dat we constant worden bekeken en iedereen Hello! naar ons roept. De leuke kant hiervan zijn de kleine kindjes die naar ons wijzen en de iets groteren die hun Engels willen oefenen. In de rivier die door de stad liep en waar ons Guesthouse aan lag werden de hele dag door wedstrijden met 15 meter lange kanoboten gehouden waaraan alle Thai fanatiek deelnamen. In Petchaburi hebben we ook een prachtige druipsteengrot met hele hoge kamers bezocht waarin enorme boeddhabeelden stonden.

Voor 7baht reisden we verder met de trein naar het gat Pak Tho waar we een bus moesten zoeken omdat het spoor ophield. Het mannetje van het spoor leidde ons langs de koeien naar het busstation: je moet het maar net weten! De bus ging naar een iets kleiner engelsloos gat waar we ons nu bevinden: Samut Songkhram. Vanmorgen zijn we naar een drijvende markt geweest 15 km verderop. Terwijl er stromen met toeristenbussen op deze attractie afkwamen deden wij het lekker op onze eigen manier:met locale busjes en met een tussenstop op een nep drijvende markt sjokte we vooruit. In onze naiviteit dachten we dat we wel over de drijvende markt konden lopen, dit bleek helaas niet het geval en je moest je laten rondvaren in een belachelijk dure longtail boot. Oeps zei onze portemonnee weer. Toen we de 3500 zagen die we voor een uurtje boot moesten betalen wilde we alweer een retourtje bus nemen. We wisten dat we niet meer dan 400 baht hadden en de mensen van de maatschappij liepen ons, hoewel geirriteerd, achterna. Uiteindelijk mochten voor 400 baht mee, voorwaarden: we werden alleen in een bootje gezet en werden verboden met iemand over de prijs te praten. Het uurtje met de boot was een bijzondere ervaring; via de kanalen werd er in de boten flink gehandeld in souvenirs en fruit. Leuke ervaring maar erg toeristisch.

We nemen zometeen de trein terug nar Bangkok en morgen moeten we Thailand helaas alweer verlaten. We kunnen nu al zeggen dat deze reis zo bijzonder was en vooral de cultuur, het contact met alle lieve, pure en oprechte mensen ons bij zal blijven... We komen nog wel terug in Azie, want wat we nu hebben gezien smaakt naar meer!

Liefs en dankjullie wel voor alle lieve reacties,
Daan en Liz